اشکی مرا به شامِ مصیبت نمانـده است            چشمی تو را در این شبِ غربت نمانده است
ما را به سخت جانیِ خود این گمان نبود            هر چند جانِ عرضِ ارادت نمانده است

ما را بـبـخـش زنـده اگر مـانـده‌ایـم بـاز            گرچه نفَس گرفته و طاقـت نمانده است
ما خـسته‌ایم خسته‌تر از ماست دخـترت            حالا که خیمه‌ای شبِ غارت نمانده است
ما خسته‌ایم خسته‌تر از ماست خواهرت            او مانده است حیف که قوَت نمانده است
ما خـسـته و رُبـاب ولی خـسته‌تـر زِ ما            عباس کو که یک رگِ غیرت نمانده است
در علقـمه سپاهِ حـرم مانـده رویِ خاک            چیزی چرا از آنهمه قـامت نمانده است
من کـربـلا رسیـدم و دیـدم غـروب شد            چیزی به غیرِ رختِ اسارت نمانده است